Γιατί οι αρχαίοι Ελληνες φιλοσοφοι αρνούνταν την Ολύμπια θρησκεία

Οι αρχαίοι φιλόσοφοι και οι "συμβολισμοί" της Ολύμπιας θρησκείας.

Είναι αντιφατικό πως στην Αρχαία Ελλάδα, την χώρα που γέννησε την Δημοκρατία, δεν υπήρχε ανεξιθρησκεία. Το δωδεκαθεϊστικό ιερατείο ήταν τόσο καλά οργανωμένο που μπορούσε να επιβληθεί στην εξουσία και να ψηφιστούν νόμοι που αυτό απαιτούσε, όπως αυτός που έλεγε: "Οποιος δεν πιστευε στην Ολύμπια θρησκεία θα καταδικαζόταν σε θάνατο".

Πάνω απο 500 φιλόσοφοι, επιστήμονες και καλλιτέχνες τιμωρήθηκαν με το κάψιμο των βιβλίων τους, εξορίστηκαν και δολοφονήθηκαν απο το δωδεκαθεϊστικό ιερατείο.

Οι μεγάλοι σοφοί της αρχαιότητας απέρριψαν επιδεικτικά την αρχαιοελληνική θρησκεία, την οποία χαρακτήρισαν παράλογη και εν πολλοίς επικίνδυνη για την ανθρώπινη κοινωνία! Οι αρχαίοι φιλόσοφοι ΔΕΝ πίστευαν στον πολυθεϊσμό και αρνούνταν τους ανήθικους μύθους τών αρχαίων Ελλήνων, ούτε τους αποδέχονταν ως συμβολισμούς.

«Οι ανήθικοί μύθοι για τους θεούς αποτελούν επιζήμια πρότυπα για τους νέους» Πλάτων.

Μιλούσαν για ΕΝΑΝ θεό, θέτοντας σε κίνδυνο τη ζωή τους, αφού πολλοί από αυτούς δολοφονήθηκαν. Ελάχιστοι από αυτούς έψαχναν να βρουν συμβολισμούς στους μύθους, το έκαναν για να μπορέσουν να συμβαδίσουν λίγο με την αμόρφωτη και δεισιδαιμονική μάζα τών συμπατριωτών τους.

Για παράδειγμα:

Πρόδικος

Ο Πρόδικος (5ος αιών π.Χ.) υποστήριξε με πάθος πως οι άνθρωποι της αρχαιότητας, λόγω πλάνης, θεωρούσαν ως θεούς ό,τι ήταν χρήσιμο για τη ζωή τους, όπως ο ήλιος, η σελήνη, τα ποτάμια οι πηγές, τα ζώα, κ.λ.π. (Ξενοφ. Απομν. 11,3), κάτι που θα μπορούσε να σημαίνει αναζήτηση συμβολισμών σε αυτά.

Ζήνων ο Κιτιεύς

Οι Στωικοί, ακολουθώντας την διδασκαλία του Ζήνωνα καθιέρωσαν την πίστη στον ένα Θεό και ερμήνευσαν τους μύθους του Ομήρου αλληγορικά (P. Nilsson, Ιστορία της Αρχαίας Ελληνικής Θρησκείας, Αθήναι 1977, σελ 304).

Ο Στωικισμός είναι η φιλοσοφία της σχολής που ίδρυσε και στέγασε στην Ποικίλη Στοά της Αγοράς των Αθηνών ο Ζήνων ο Κιτιεύς περίπου το 300 π.Χ.

Ειναι σημαντικό να αναφέρουμε ότι ο Ζήνων δεν ήταν Έλληνας, αλλά σύμφωνα με τους μελετητές, «ο Ζήνων από το Κίτιο της Κύπρου (333/332-262/261) ήταν σημιτικής καταγωγής», συγκεκριμένα ήταν Φοίνικας.

Αυτο αποδεικνύει ότι οι Έλληνες φιλόσοφοι δεν ενδιαφέρονταν τόσο για την καταγωγή ενός φιλοσόφου, όσο για την φιλοσοφία που είχε αναπτύξει.

Αυτή ήταν μια νοοτροπία που μετάδωσε στον κόσμο ο Μέγας Αλέξανδρος, δηλαδή την ανεκτικότητα στον πολιτισμό άλλων λαών, Ασιατικών, Ινδών αλλα και θρησκειών όπως ήταν ο Βουδισμός και ο Κομφουκιανισμός.

Ελάχιστοι ήταν οι φιλόσοφοι που έψαχναν συμβολισμούς, ήταν σταγόνα στον ωκεανό τής δεισιδαιμονίας και τού ιεροεξεταστικού σκότους που επικρατούσε στην αρχαία Ελλάδα. Συγκριτικά, ήταν μειονότητα σε σχέση με τούς άλλους φιλόσοφους που αρνούνταν ΠΛΗΡΩΣ τους ανύπαρκτους θεούς.

- Ο Σωκράτης ήταν μονοθεϊστής, ήταν ο φιλόσοφος ο οποίος είχε το θάρρος να υποστηρίξει την φιλοσοφική του θέση ενάντια στην Ολυμπια Θρησκεία, την πίστη του στον έναν θεό, να εκφράσει την αντίθεσή του στην Δημοκρατία, χωρίς να φοβηθεί την ποινή του θανάτου που του επέβαλλε το αρχαίο δωδεκαθεϊστικό ιερατείο.

Ηταν το πρώτο θύμα του θρησκευτικού δεσποτισμού της Αρχαίας Ελλάδας. Ενας απο τους λόγους που ο Σωκράτης δεν συμφωνούσε με την δημοκρατία ήταν ότι μπορούσαν να ψηφίσουν αμόρφωτοι, ότι η πλειοψηφία δεν είχε πάντα δίκιο, η δικαιοσύνη ελεγχόταν από το ιερατείο, γιατί δεν υπήρχε ανεξιθρησκεία και ελευθερία.

Η πλειονότητα τών φιλοσόφων, απέρριπταν κατηγορηματικά κάθε προσπάθεια αποσυμβολισμού, αρνούμενοι εντελώς την αρχαιοελληνική αντίληψη περί "θεών".

Ο Αναξίμανδρος (610-564 π.Χ.) αποφάνθηκε πως το θείον είναι «αθάνατον καί ανόλεθρον», «περιέχει δε άπαντα καί πάντα κυβερνά» (Αριστ., Μεταφ. 203Β).

- ο Επίχαρμος (530-440 π.Χ.) λοιδορούσε την αρχαία ειδωλολατρεία, διότι αυτή θεωρούσε ότι οι άνεμοι, το νερό, η γη, ο ήλιος, η φωτιά και τά αστέρια είναι θεοί «τούς θεούς είναι ανέμους, ύδωρ, γην, ήλιον, πυρ, αστέρες» (Στοβ. Ανθ. 91,92).

 - Ο Παρμενίδης (515-440 π.Χ.) αρνήθηκε μετά βδελυγμίας τις απαράδεκτες αντιλήψεις της εποχής του για το θείο και αποφάνθηκε πως αυτό είναι πέρα από κάθε φυσικό φαινόμενο και ανθρώπινη σύλληψη. Το θείον είναι «ατεμές» και «ακίνητον» (Β΄ 23,24,26)

-Μητρόδωρος: Ο φιλόσοφος του 5ου αι. π.Χ. ασχολήθηκε με την αλληγορική ερμηνεία των ομηρικών μύθων.

- Ο Εμπεδοκλής (493-433 π.Χ.) καταδίκασε έντονα τον ανθρωπομορφισμό της αρχαιοελληνικής θρησκείας και όρισε ότι το θείον είναι πνεύμα (Β΄ 134)

- Ο Αναξαγόρας (490-427 π.Χ.) ένας μεγάλος φιλοσοφος που επιρρέασε τον Σωκράτη, απεφάνθη ότι ο ήλιος, η σελήνη και τα αστέρια, δεν είναι θεοί, όπως πρέσβευε η ειδωλολατρική ολυμπια θρησκεία και η οποία απαιτούσε λατρεία γι’ αυτά, αλλά πύρινες ουράνιες μάζες. Επίσης, ενόχλησε πάρα πολύ η θεωρία του Αναξαγόρα επί του απείρου, αυτοδυνάμου, αυτοτελούς και αυτεξουσίου Νού ο οποίος είναι η υπέρτατη δύναμη που κυριαρχεί, κατευθύνει και θέτει στην αρμόζουσα τάξη, τα πάντα. Γλίτωσε την δολοφονία επειδή τον φυγάδευσε νύχτα ο Περικλής.

 - Ο Αντισθένης (414-365 π.Χ.) διακήρυξε πως ο Θεός είναι ένας και απόλυτα υπερβατικός για τον ανθρώπινο νου. Αποκήρυξε την θρησκεία της εποχής του γιατί οι θεοί της ήταν θεοποιηθέντες άνθρωποι!

(Cicero de Nat. Deor. I,II, 13).

Το τελειωτικό κτύπημα στην αρχαία θρησκεία, το έδωσε ο - Ευήμερος ο Μεσσήνιος (317-297 π.Χ.) ο οποίος διατύπωσε τη θεωρία η οποία έγινε τελικά ευρέως αποδεκτή, πως οι θεοί της αρχαιοελληνικής θρησκείας ήταν κάποιοι επιφανείς άνθρωποι της πολιάς αρχαιότητας, τους οποίους οι άνθρωποι λόγω αμάθειας θεοποίησαν!

- Το ίδιο είχαν υποστηρίξει και ο Αναξίμανδρος, ο Αναξιμένης, ο Θαλής, ο Λεύκιππος, ο Δημόκριτος.

Παρατηρούμε λοιπόν, ότι οι φιλόσοφοι τής αρχαίας Ελλάδος, ΔΙΑΦΩΝΟΥΣΑΝ πλήρως με τους σημερινούς Νεοπαγανιστές, και όχι μόνο δεν δέχονταν ως "σύμβολα" τους θεούς, τα όργια και τις ανωμαλίες τους, αλλά αντιθέτως πίστευαν ότι ήταν βαρβαρότητες οι θεοποιηθέντες ανθρωποι, από... ανόητους ειδωλολάτρες!

Ο Αισχύλος λεει ανοιχτά την άποψή του για τον θεό Δία στον Προμηθέα Δεσμώτη: «ο Δίας έκανε θεσμό την συντριβή κάθε θεσμού».

Τον περιγράφει ως έναν εξουσιομανή, άκαρδο, χαιρέκακο, βίαιο, αιμοσταγή και τιμωρητικό «θεό» που καταπατά τους θεσμούς και την αρετή για να παραμείνει στην εξουσία του. Και αυτό, επειδή ο Προμηθέας έφερε το φως 9της γνώσης) στους ανθρώπους. Η τιμωρία του ήταν να δέσει τον Προμηθέα σε έναν βράχο σταυρωμένο με αλυσίδες, βάζοντας έναν γύπα να του τρώει το συκώτι αργά και βασανιστικά.

ΧΟΡΟΣ

«Ποιος άκαρδος θεός 190

θα χαιρόταν με τα πάθη σου; Ποιος

δεν θα ένοιωθε τον πόνο σου – εκτός

από τον Δία· αυτός δεν έχει

καρδιά, έχει πέτρα και σίδερο αιχμηρό.

Τσάκισε τα σπλάχνα τ’ Ουρανού και δεν θα ησυχάσει

αν δεν χορτάσει αφανισμό

ή δεν βρεθεί ένα χέρι ν’ αφανίσει

την στυγερή εξουσία του».

Το ιερατείο και η απουσία της ανεξιθρησκείας

Ο λαός τής αρχαίας Ελλάδος, δεχόταν τους θεούς ως ΥΠΑΡΚΤΟΥΣ και όχι ως σύμβολα.

- Όταν ο ιερέας τού Διονύσου ζήτησε να θυσιασθούν τρία παλικάρια Πέρσες πριν τη Ναυμαχία τής Σαλαμίνος, σε τι θα τους θυσίαζε; Σε σύμβολα; Συμβολική ήταν αυτή η ανθρωποθυσία;

- Όταν το σαδιστικό ιερατείο τής Ορθίας Αρτέμιδος μαστίγωνε τους νέους για να χαρεί η θεά με το αίμα τους, σε ποιο σύμβολο τους μαστίγωνε; Συμβολικά τους μαστίγωνε;

- Για χάρη ποιου συμβολικού Δία θυσιάζανε και τρώγανε τα παιδάκια στο Λύκαιο όρος τής Αρκαδίας, και για άλλους θεούς σε πλήθος περιοχές;

- Για χάρη ποιας συμβολικής Αφροδίτης εξέδιδαν τις γυναίκες και τις κόρες τους για να γεμίζουν τις τσέπες τους οι ιερείς τής Αφροδίτης; Συμβολικά τις εξέδιδαν;

- Για χάρη ποιών "συμβολικών" θεών, εξαιτίας της δήλωσης του πρώου αγνωστικιστή Πρωταγόρα στο βιβλίο του Περί θεών ότι δεν ξέρει αν υπάρχουν θεοί, οι Αθηναίοι τον έδιωξαν από την πόλη και ΕΚΑΨΑΝ ΤΑ ΒΙΒΛΙΑ ΤΟΥ στην Αγορά, αφού πρώτα έβγαλαν κήρυκα να ΤΑ ΜΑΖΕΨΟΥΝ ΕΝΑ-ΕΝΑ από όσους είχαν αντίτυπα;

(Διογένη Λαέρτη Φιλοσόφων βίοι, Φιλόστρατος, Βίοι Σοφιστών, I 10, 3. Ησύχιος, Ονοματολόγος. Σέξτος Εμπειρικος, Προς μαθηματικούς, IX 55).

- Αφού οι θεοί ήταν "φυσικές συμβολικές δυνάμεις", γιατί ο Αναξαγόρας μηνύθηκε για ασέβεια επειδή διακήρυσσε ότι ο ήλιος δεν είναι θεός αλλά είναι μια διάπυρη ουράνιο μάζα, και καταδικάστηκε σε πρόστιμο 35 ταλάντων και εξορία; Τον φυγάδευσε ο Περικλής για να μην τον σκοτώσουν. Κατά άλλους καταδικάστηκε ερήμην σε θάνατο (ΔΙΟΓΕΝΗΣ ΛΑΕΡΤΙΟΣ II, 7).

- Συμβολικά είχε πεθάνει, σε συμβολικό τάφο ο Υάκινθος, (εραστής τού Απόλλωνα), και οι Λάκωνες "Του δέ αγάλματος το βάθρον παρέχεται μεν βωμού σχήμα, τεθάφθαι δε τον Υάκινθον λέγουσιν εν αυτώ, και Υακινθίοις προ τής τού Απόλλωνος θυσίας ες τούτον Υακίνθω τον βωμόν δια θύρας χαλκής εναγίζουσιν"; (Παυσανία, Ελλάδος Περιήγησις, Λακωνικά 19.3).

Εραστής ποιού συμβόλου ήταν ο πραγματικότατος (κατά τους αρχαίους Έλληνες) Υάκινθος;

3. Οικονομικά, πολιτικά συμφέροντα και σεξουαλικές διαστροφές

Το πολυθεϊστικό ιερατείο και οι διεφθαρμένοι τής εποχής εκείνης, δεν είχε μόνο οικονομικά συμφέροντα από την ιερή πορνεία και τις λοιπές λατρείες όπως ειπαμε πριν. Είχε και σεξουαλικές βλέψεις, να κάνει τους θεούς του όσο πιο διεφθαρμένους μπορούσε, ώστε να νιώθει και ο πιστός ελεύθερος να κυλιέται στην ανηθικότητα σαν αυτούς.

Όχι μόνο χάριν τής Αφροδίτης εκμεταλλεύονταν τις γυναίκες εκπορνεύοντάς τις, αλλά ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΝΕΑΡΟΥΣ ΚΑΙ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ και τα εκμεταλλεύονταν οικονομικά.

Στους Νόμους του, ο Πλάτων, ο ανοιχτόμυαλος Αθηναίος λέει ότι ο μύθος του Γανυμήδους εφευρέθηκε από τους Κρήτες για να δικαιολογήσουν μερικές "ανήθικες σεξουαλικές συμπεριφορές""ίνα επόμενοι δη τω θεώ καρπώνται και ταύτην την ηδονήν" (Νόμοι 636 d).

Αλλά τα κατορθώματα του Δία χρησιμοποιούσαν σε όλη την Ελλάδα οι παιδεραστές για να δικαιολογηθούν...Λάτρευαν θεούς διεστραμμένους, για να ζουν και αυτοί διεστραμμένα, δικαιολογούμενοι για τη διαστροφή τους, ότι και οι θεοί ανώμαλοι ήταν, άρα και αυτοί γιατί να μην τα κάνουν;

Ο Πλάτων (428-347 π.Χ.) φυγάδευσε κυριολεκτικά τον Όμηρο από την «Πολιτεία» του, διότι θεώρησε ότι οι ανήθικοί μύθοι για τους θεούς αποτελούν επιζήμια πρότυπα για τους νέους.

Ο Πλάτων τόνισε εμφατικά ότι ο Όμηρος και ο Ησίοδος έπλασαν ψευδείς και ανάξιους μύθους για τους θεούς (Πολιτ. 368Α-383C). Αρνήθηκε ουσιαστικά την πατρώα ειδωλολατρική θρησκεία και προσηλώθηκε στην δική του ιδεατή θεότητα, το «Όντως Όν».

Αλλά και πολιτική εκμετάλλευση είχαν αυτές οι "θεϊκές διαστροφές". Στην παντοδύναμη εκείνη την εποχή Αθήνα, όπου καταργείται στις σχέσεις των πόλεων η δικαιοσύνη και επιβάλλεται απ’ τους Αθηναίους συνειδητά το δίκαιο του ισχυροτέρου («Ποιος προσφεύγει στη δικαιοσύνη, όταν μπορεί με τη βία να επιβάλει τη θέλησή του;») (Θουκ. Α 75), ακούγεται σαν βρισιά κυριολεκτικά το «Ύβρις φιτύει τύραννον».

Κάθε εξουσία, λοιπόν, είναι έκφραση μιας αλαζονείας, που θέλει «ου αν κρατή, άρχειν». Οι Αθηναίοι το είπαν στους Μηλίους, ακόμα και οι θεοί το ίδιο κάνουν, όπως πιστεύομε (δόξη).

Η πατρώα θρησκεία που υπηρετούσε ο λαός, δεν ήταν παρά η διαφθορά τους και η μίμηση των πράξεων των ιδιων των θεών τους που είχαν δημιουργήσει στα μέτρα τους.

Οι φιλόσοφοι, οι επιστήμονες και οι καλλιτέχνες ήταν αυτοί που μέχρι σήμερα θαυμάζονται για το έργο τους, οι τέχνες, και οι επιστήμες, και όχι η δήθεν "πατρώα θρησκεία", που ήταν μία πληγή για τον αρχαίο ελληνικό πολιτισμό. Γι' αυτό και κατέληξε στα σκουπίδια της ιστορίας.