Αρχαία Τραγωδία

ΑΙΣΧΥΛΟΥ ΑΓΑΜΕΜΝΩΝ (-458) ΟΡΕΣΤΕΙΑ Τραγωδία του Αισχύλου, η πρώτη της τριλογίας "Ορέστεια". Οι άλλες δύο είναι: "Χοηφόροι" και "Ευμενίδες". Αποτελείται από 1683 στίχους και έχει για υπόθεση τη δολοφονία του Αγαμέμνονα από τη σύζυγό του Κλυταιμνήστρα και τον εξάδελφό του Αίγισθο, οι οποίοι κατά την απουσία του στον Τρωικό πόλεμο παντρεύτηκαν παράνομα. Η τριλογία, που είχε για σατυρικό δράμα τον "Πρωτέα", διδάχτηκε το 458 π.Χ. 1. Δομή του έργου. Πρόσωπα - Σκηνή. Τα πρόσωπα της τραγωδίας με τη σειρά που εμφανίζονται είναι: Φρουρός, Χορός από 12 γέροντες Αργείους, Κλυταιμνήστρα, Κήρυκας, Αγαμέμνονας, Κασσάνδρα (αιχμάλωτη του Αγαμέμνονα, κόρη του βασιλιά της Τροίας Πρίαμου), Αίγισθος. Η σκηνή παριστάνει το λαμπρό ανάκτορο του Αγαμέμνονα στις Μυκήνες, με κλειστές τις πόρτες. Είναι νύχτα, λίγο πριν ξημερώσει. Πάνω στη στέγη του ανακτόρου ξαπλωμένος ο φρουρός αγρυπνάει. Παρακολουθεί νύχτα και μέρα μήπως δει από μακριά τη συνθηματική φλόγα, με την οποία ήταν συμφωνημένο να αναγγείλει ο Αγαμέμνονας την άλωση της Τροίας στην Κλυταιμνήστρα. Η τραγωδία αρχίζει με το μονόλογο του άγρυπνου φρουρού, που είναι ο πρόλογος του έργου.

Θεατρικό έργο, Ορέστεια Ευμενίδες , Αρχαίο δράμα Τραγωδία, Αισχύλος -458 ΤΟ ΑΡΙΣΤΟΥΡΓΗΜΑ ΤΟΥ ΑΙΣΧΥΛΟΥ, ΟΡΕΣΤΕΙΑ γ΄: ΕΥΜΕΝΙΔΕΣ (- 458 ) Το σκηνικό της τραγωδίας "Ευμενίδες", τοποθετείται στον ναό του Απόλλωνα στους Δελφούς. Εκεί η ιέρεια βρίσκει τον Ορέστη, ικέτη στον βωμό, να ζητά τη βοήθεια του θεού για να απαλλαγεί από τις Ερινύες, που κουρασμένες από την καταδιώξη του φυγά έχουν αποκοιμηθεί. Τότε εμφανίζεται το φάντασμα της βασίλισσας Κλυταιμνήστρας, ξυπνά τις Ερινύες, γιατί παραμέλησαν το έργο της καταδίωξης και της τιμωρίας του Ορέστη, και κατηγορεί το θεό ότι έδωσε άσυλο σε μιασμένο άνθρωπο. Η σκηνή μεταφέρεται στην Αθήνα, όπου, σύμφωνα με την υπόσχεση του Απόλλωνα, ο Ορέστης θα δικαστεί για τ' αμαρτήματά του. Ο ήρωας μετά από συμβουλή του θεού φτάνει εκεί κι αγκαλιάζει το άγαλμα της Παλλάδας παρακαλώντας την να τον προστατέψει απ' τις Ερινύες, που συνεχίζουν να τον καταδιώκουν. Οι εκδικητικές θεότητες φτάνοντας τραγουδούν έναν ύμνο, που τρελαίνει τον νου του θύματός τους. Σε απάντηση της παράκλησης του Ορέστη η Αθηνά εμφανίζεται, για ν' αναλάβει τη δίκη με τη βοήθεια ορισμένων επίλεκτων πολιτών ως ενόρκων. Η δίκη αρχίζει κι ο Απόλλωνας παρουσιάζεται ως συνήγορος του ικέτη και εκπρόσωπος των βουλών του Διός. Ο Ορέστης ομολογεί ότι σκότωσε τη μητέρα του από μίσος, ενώ δικαιολογεί την πράξη του λέγοντας ότι κι εκείνη είχε σκοτώσει τον σύζυγό της και πατέρα του. Για να στηρίξει την αθωότητα του ο Ορέστης αρνείται ακόμη και την συγγένειά του με την Κλυταιμνήστρα. Σ' αυτό συνηγορεί κι ο Απόλλωνας, ο οποίος υποστηρίζει ότι ο άμεσος συγγενής του παιδιού είναι ο πατέρας, ενώ η μητέρα είναι μόνο η τροφός του! Η Αθηνά δηλώνει ότι από το σημείο αυτό και στο εξής στο δικαστήριο για υποθέσεις φόνου θα προεδρεύει εκείνη προσωπικά κι εγκαθιδρύει τον θεσμό του Άρειου Πάγου. Οι ένορκοι ψηφίζουν, η θεά γνωστοποιεί ότι η ψήφος της είναι υπέρ του κατηγορουμένου, οπότε σε περίπτωση που οι ψήφοι είναι ίσοι, η δίκη θα κρίνει τον Ορέστη αθώο. Έτσι αυτός αθωώνεται και φεύγει. Η Αθηνά καταφέρνει να κατασιγάσει τον θυμό των κατηγόρων του Ορέστη παραχωρώντας τους την πόλη της να κατοικούν και να απολαμβάνουν θυσίες από τον αθηναϊκό λαό. Οι Ερινύες υποχωρούν και μετατρέπονται σε Ευμενίδες, Σεμνές θεές, πνεύματα συγχώρησης και ευμένειας. Με συνοδεία επίλεκτων πολιτών κατευθύνονται στο ιερό τους κάτω από τον Άρειο Πάγο αποχαιρετώντας τους θεούς και τους θνητούς της χώρας.

Τίτλος: Πέρσαι Είδος: Αρχαίο δράμα | Τραγωδία Έτος: - 472 Συγγραφέας: Αισχύλος Μετάφραση: Πάνος Μουλλάς Σκηνοθεσία : Κάρολος Κούν Koστουμια Σκηνικα : Γιάννης Τσαρούχης Μουσική : Γιάννης Χρήστου Είναι η δεύτερη φορά που η Ρένη Πιττακή ερμηνεύει την Ατοσσα στους «Πέρσες» του Αισχύλου και η τρίτη που συμμετέχει στην παράσταση του Θεάτρου Τέχνης καθώς το 1966 ήταν μία από τις ακόλουθες της Βασίλισσας, σε σκηνοθεσία Καρόλου Κουν. Το 1988 έγινε η πρώτη αναβίωση από τον Μίμη Κουγιουμτζή και τον Γιώργο Λαζάνη και εφέτος ακολουθεί η επόμενη. Η ηθοποιός ντύνεται και πάλι το κοστούμι της Βασίλισσας, αυτή τη φορά για να αναζητήσει νέες πτυχές του ρόλου. Πριν από την πρεμιέρα της προσεχούς Παρασκευής στην Επίδαυρο, μιλάει στο «Βήμα» για την Ατοσσα, για την ιδέα της αναβίωσης των παραστάσεων του δασκάλου της Καρόλου Κουν και για τις θεατρικές αναμνήσεις της από τους «Πέρσες». Κυρία Πιττακή, πώς σας φαίνεται η ιδέα της αναβίωσης των παραστάσεων του Καρόλου Κουν; Με τους «Πέρσες» η αρχή έγινε το 1988. Σε τι διαφέρει η εφετινή παράσταση; «Αρχικά θα έλεγα ότι μια παράσταση, όσο και να 'ναι τέλεια, είναι ένα ζωντανό παιδί, γι' αυτό και γερνάει καθώς τα χρόνια περνούν. Οι "Ορνιθες" μου απέδειξαν το αντίθετο, ιδίως με την τελευταία επανάληψη. Το καινούργιο θεατρικό κοινό είναι κρίμα να γνωρίζει τον Κουν μόνο ως όνομα και όχι το έργο του, τουλάχιστον κάποιες κορυφαίες στιγμές του, αλλά και οι παλιοί, οι οποίοι γυρίζουμε και απολαμβάνουμε ένα ποίημα του Σεφέρη, μια μελωδία του Χατζιδάκι, το χρειαζόμαστε σαν διάλειμμα στις σύγχρονες αναζητήσεις, σαν ανάσα που μας δίνει δύναμη να προχωρήσουμε. Τώρα είναι η ώρα των "Περσών" να δοκιμαστούν ξανά. Οταν κάτι είναι παλιό, η ζωή το ξεπερνά και το αφήνει να πεθάνει. Αλλιώς το κάνει ζωντανή παράδοση και όχι μουσειακό έκθεμα. Ετσι μπαίνοντας σε έναν καινούργιο αιώνα διαλέγουμε να πάρουμε μέσα στη βαλίτσα μας κάποιες από τις παραστάσεις που μας σημάδεψαν». http://www.tovima.gr/relatedarticles/article/?aid=123971