Το φαινόμενο της αρχαιολατρίας ή της νεοειδωλολατρίας ή του νεοπαγανισμού

Α’ Μέρος

Το φαινόμενο της νεο-ειδωλολατρίας ή του νεο-παγανισμού ή της αρχαιολατρίας δεν είναι μόνον Ελλαδικό, αλλά παγκόσμιο.

Η Ελλάδα όμως έχει ιδιάζουσες συνθήκες ως προς το θέμα αυτό, ένεκα του αρχαιοελληνικού θαυμαστού παρελθόντος της, το οποίο εντέχνως συνδυάζεται από τους οπαδούς της νέας αυτής τάσεως με την ειδωλολατρία.

Η διαφοροποίηση του προβλήματος για την ελληνική πραγματικότητα, σύμφωνα με την γνώμη και ξένων ειδικών, έγκειται στο γεγονός ότι το ρεύμα του νεο-παγανισμού (δηλ. η νεο-ειδωλολατρία) στην Ευρώπη και στην Αμερική κηρύσσει την επιστροφή σε θεούς ξένους προς την ιστορία και την ταυτότητα των σημερινών λαών των χωρών αυτών.

Στην Ελλάδα, αντιθέτως, το σύνθημα είναι επιστροφή στις ρίζες, επαναφορά και επανάνθιση του πατρομήτριου Ελληνικού Πολιτισμού (περιοδικό Διιπετές, Ποιοί είμαστε), με συνθήματα όπως:

«Οι Έλληνες μεγαλούργησαν σίγουρα όταν ήταν ειδωλολάτρες» (εφημ. Ειδωλολάτρες).

«Για να ξαναγίνει (και θα γίνει) η Ελλάς παγκόσμιο πνευματικό κέντρο, πρέπει να λατρευτούν οι θεοί της. Δεν γίνεται αλλιώς. Είναι συμπαντική ανάγκη» (αυτόθι).

Έλληνες! τα πάντα γύρω μας καταρρέουν! Μόνο τα είδωλα σώζουν! - Ελάτε στην ξεχασμένη πάτρια ελληνική θρησκεία μας. Έλληνες ειδωλολάτρες». (φέιγ-βολάν).

Σε μερικά από τα έντυπα του νέου αυτού ρεύματος συναντά κανείς και συνθήματα παράξενα - θα έλεγα ύπουλα- όπως:

«Δεν είμαστε αντιχριστιανικοί ούτε μισούμε τους χριστιανούς, όμως δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η πάτρια θρησκεία μας είναι η ελληνική ειδωλολατρική» (Marie Claire, Δεκ. 1991, σ. 88).

Βεβαίως ο τελικός σκοπός αυτών των παραπλανητικών συνθημάτων είναι η διάβρωσις του χριστιανικού φρονήματος των νέων κυρίως ανθρώπων και η αλλαγή της θρησκευτικής τους πίστεως με μέσα αθέμιτα.

Έτσι διαβάζουμε σε νεο-ειδωλολατρικό περιοδικό. «Ένας από τους σκοπούς μας είναι (επίσης και) ν’ απευθυνθούμε στην νεολαία. Έτσι φτάνοντας κάποτε η σημερινή νεολαία στην ηλικία των 50 και 60, θα έχει αξιοποιήσει πολύ αυτά τα βασικά που εμείς θα τους δώσουμε τώρα..

Η δημιουργία δηλαδή νέων ανθρώπων που θα μπορούν να βιώνουν Ελληνικά και όχι Εβραιοχριστιανικά» (Μεγάλη Ελληνική Εθνική Εκκλησία. Διιπετές, τ. 4, σελ. 29). Σε ομιλία του ο υπεύθυνος της αρχαιολατρικής εφημερίδος τοίχου Φρικτωρία ασχολήθηκε με το θέμα: «Οι προοπτικές για την επίσημη αναβίωση της Αρχαίας Ελληνικής θρησκείας» (Δημοσίευμα εφημερίδος 12/1/95).

Είναι λοιπόν ιδιάζουσες οι συνθήκες στην Ελλάδα και η εξάπλωση αυτής της νέας ιδεολογίας αποτελεί για την πατρίδα μας ιδιαίτερη απειλή.

Ο μελετητής του συγχρόνου σκηνικού της νεο-ειδωλολατρίας βρίσκεται μπροστά σε πληθώρα προβλημάτων:

• Ποιό το θρησκευτικό περιεχόμενο της νεο-ειδωλολατρικής τάσεως;

• Ταυτίζεται στις δοξασίες της με την αρχαία ειδωλολατρία;

• Είναι πράγματι επιστροφή στην αρχαία θρησκεία;

• Ποία η έννοια περί Θεού και κόσμου στις νεοφανείς αυτές ομάδες και ποια στην αρχαία ειδωλολατρική θρησκεία;

• Ήσαν οι αρχαίοι Έλληνες ειδωλολάτρες;

• Ήσαν οι αρχαίοι Έλληνες ειδωλολάτρες πολυθεϊστές ή μονοθεϊστές;

• Ποια και μέχρι ποίου σημείου η σχέση των νέων αυτών ρευμάτων με την Νέα Εποχή;

Όλα αυτά τα ερωτήματα προβάλλουν μέσα από τα κείμενα των νεο-ειδωλολατρικών ομάδων - οι οποίες, σημειωτέον, είναι πολλές και πολυώνυμες και προβάλλονται μέσα από πολυώνυμα περιοδικά που έχουν τίτλους κυρίως αρχαιοπρεπείς.

Το θέμα είναι ευρύτατο, πολύπλευρο, ακανθώδες και εν πολλοίς εξουθενωτικά, ψυχοφθόρο και επίπονο για τον ασχολούμενο μ’ αυτό. Και τούτο διότι οι ομάδες αυτές παρουσιάζονται συχνά, κάτω από αθώους και εντυπωσιακούς τίτλους. Θα λέγαμε δε και προκλητικούς-δελεαστικούς.

Παρουσιάζονται ως κινήσεις για την προβολή του αρχαίου ελληνικού πολιτισμού με εθνικιστικό ή πολιτιστικό κάλυμμα, για την αναβίωση του ολυμπιακού πνεύματος, για την προβολή των Δελφικών ιδεωδών, για την επιστροφή στις ρίζες μας, για την διδασκαλία της αρχαίας ελληνικής γλώσσας.

Δραστηριοποιούνται ως φυσιολατρικά, πολιτιστικά και οικολογικά κινήματα (μιλούν για έμψυχο δάσος, θεατρικές παραστάσεις), ως καλλιτεχνικές αναβιώσεις αρχαιο-ελληνικών τελετών που φέρουν θρησκευτικό χαρακτήρα, (όπως Παναθήναια, Ελευσίνια μυστήρια, αναστενάρια, φωτιές του Αη-Γιαννιού, Καρναβάλια, παράδοση του πυρός προς ανθρώπους από τον Προμηθέα, γιορτή του θερινού ηλιοστασίου, αφή και μεταφορά της ιερής φλόγας κ.λπ.).

Ακόμη προσφέρουν ευκαιρίες για την απόλαυση της πανσελήνου από τον ιερό βράχο της Ακροπόλεως, εκδηλώσεις με τον εορτασμό των ηλιοστασίων, την αλλαγή των εποχών κ.λ.π. Όλα αυτά και άλλα ακόμη, δεν είναι πάντοτε απλές παραδοσιακές-φολκλορικές ή πολιτιστικές εκδηλώσεις και τελετές. Συχνά μπορεί να είναι ποικίλα προσωπεία και τεχνάσματα για να επαναφέρουμε τους πατρομητρικούς αρχαίους τρόπους (Διιπετές 15, σ. 3), να γίνουμε κοινωνοί του πνεύματος των προγόνων μας... να συνειδητοποιήσουμε την ταυτότητά μας (Πυρφόρος τ. 22, σ. 70).

Σκοπός είναι η αναφλόγιση του Αρχαίου Ελληνικού Πνεύματος η προβολή του κλασικού αρχαιοελλαδικού πνεύματος σαν αντίδοτο απέναντι στον αμοραλισμό πολλών εκφραστών του σύγχρονου κόσμου (Σωματείο Όλυμπος, Υγεία και Ομορφιά, τ. 30, σ. 24) ή η επανανακάλυψη και στη συνέχεια επαναφορά και επανάνθιση του πατρομήτριου Ελληνικού Πολιτισμού (Διιπετές, Ποιοί είμαστε).

Είναι περιττό να πούμε πόσο ασυμβίβαστες με την Ορθόδοξη Πίστη μπορούν να αποδειχθούν όλες αυτές οι κινήσεις, οι τελετές και οι εκδηλώσεις, οι οποίες συνήθως δεν κρύβουν το εχθρικό τους πρόσωπο έναντι του Χριστιανισμού.

Αν εξαιρέσει κανείς ελάχιστες απ’ αυτές τις ομάδες, οι οποίες επιχειρούν το παράλογο, δηλαδή τον συμβιβασμό της Χριστιανικής Πίστεως με την ειδωλολατρία -φθάνοντας ακόμη να πουν ότι ο Χριστός ήταν Έλληνας- οι περισσότερες απ’ αυτές χρησιμοποιούν γλώσσα μίσους, λάσπης, διαστρεβλώσεως και ύβρεων κατά του Χριστιανισμού. Και δυστυχώς οι εκπροσωπούντες σήμερα τη νέα αυτή τάση έχουν επιστρατευθεί μέσα από τον λεγόμενο πνευματικό κόσμο του τόπου μας, τους καθηγητές, καλλιτέχνες, ηθοποιούς, δημοσιογράφους ή και δημόσιους λειτουργούς, οι οποίοι, κάνοντας χρήση των δυνατοτήτων που τους δίνει η θέση τους και η επαφή τους με το ευρύ κοινό, και κρύπτοντας τις αληθινές προθέσεις τους, προβάλλουν εντέχνως πιο ανύποπτους Ορθόδοξους Έλληνες την ιδεολογία της νεο-ειδωλολατρίας, δηλαδή της Νέας Εποχής.

Και αν κάποιος τολμήσει να μιλήσει γι’ αυτό το νέο ρεύμα και να ξεκαθαρίσει τα πράγματα, λέγοντας ότι άλλο ένδοξο αρχαιοελληνικά παρελθόν και εθνική υπερηφάνεια και άλλο παρωχημένα πρωτόγονα ειδωλολατρικά πιστεύω σε θεούς ανύπαρκτους και γεμάτους πάθη, τότε πέφτει η λάσπη:

Είσαι ανθέλληνας και Ιουδαιοχριστιανός.

Η νεο-ειδωλολατρία έχει όλα τα χαρακτηριστικά γνωρίσματα των ρευμάτων της Νέας Εποχής, καίτοι σε μερικά έντυπα γίνεται προσπάθεια να κρατηθούν αποστάσεις από τον κακοποιημένο αυτό διεθνή όρο... που έχει προ πολλού καταντήσει να σημαίνει τίποτε περισσότερο από χονδρεμπορική πώληση... (Διιπετές, τ. 1, σ. 3, 6, βλ. και Δαυλός, άρ. 130, σ. 7503 κ.έξ.).

Σαφώς όμως εξάγεται από την μελέτη των κειμένων της νεο-ειδωλολατρίας ο νεοποχίτικος χαρακτήρας των ρευμάτων αυτών, δηλαδή η νεο-εποχίτικη εκδοχή περί Θεού, κόσμου και ανθρώπου, ή αλλιώς η καθαρά αποκρυφιστική δοξασία της ολιστικής θεωρήσεως του κόσμου, η δοξασία της μετενσαρκώσεως ή μετεμψυχώσεως ή της εκσωμάτωσης (δηλ. πνευματιστικής και απόκρυφης δοξασίας περί εξωσωματικών εμπειριών) (Διιπετές, τ. 4, σελ. 25) και η σύγχρονη θέση του αποκρυφισμού-νεοσατανισμού ότι δεν υπάρχει διαφορά μεταξύ καλού και κακού (Διιπετές, τ. 4, σελ. 29, 30).

Νομίζω ότι η νεο-ειδωλολατρία είναι, μία επί πλέον επινόηση της Νέας Εποχής, μία ακόμη εμπορεύσιμη δυνατότητα που γίνεται ιδιαίτερα επικίνδυνη για τον αποπροσανατολισμό των νέων μας.

Β’ Μέρος

Υποστήριξα ήδη από την αρχή ότι η νεοειδωλολατρία είναι ρεύμα της Νέας Εποχής με όλα τα χαρακτηριστικά της και τις περί Θεού, κόσμου και ανθρώπου αντιλήψεις της.

Εδώ θα μεταφέρω αποσπάσματα κειμένων των διαφόρων νεοειδωλολατρικών εντυπων και άρθρων, που δημοσιεύτηκαν κατά καιρούς σε περιοδικά ή εφημερίδες και τα οποία αποκαλύπτουν αυτή την θεωρητική βάση των ομάδων αυτών.

Είναι χαρακτηριστικό ότι σε αρκετά έντυπά τους δημοσιεύεται απόσπασμα του Εμπεδοκλή, το όποιο στηρίζει την ολιστική τοποθέτηση τους έναντι του κόσμου: Το ένα σχηματίσθηκε απ' το πολλαπλό. Σε μια άλλη στιγμή, χωρίστηκε κι απ’ το ένα εξήλθε το Πολλαπλό. (Ελληνική Φλόγα, τευχ. 4/1995 τελευταία εσωτερική σελίδα). Επίσης δημοσιεύεται ποίημα του Jordano Bruno με τίτλο Εν το Παν το όποιο καταλήγει: «Αγαθό το Παν. Εν το Παν. Το υπέρτατο, αποδεικνύοντας το με την παράσταση του ουροβόρου όφεως που στο κέντρο έχει την φράση εν το Παν» (Ελλην. Φλόγα, τεύχ. 2/1995, τελευταία εσωτερική σελίδα, τεύχος 4/1995, σ. 5).

Σε άλλο περιοδικό διαβάζουμε υπό τον τίτλο η επανένωση με το Ένα: «Κάθε άνθρωπος έχει τη δυνατότητα να προβιβάσει το Είναι του σε Θεό. Και αυτό επειδή αντιπροσωπεύουμε όλοι μας ένα μικρό απειροελάχιστο κομμάτι της Πρωταρχικής Ιδέας» (Διιπετές, τεύχος 1/1991, σ. 6).

Στο ίδιο περιοδικό με τίτλο Περί Δημιουργίας διαβάζουμε: «Ένα από τα πλέον εξωφρενικά ζητήματα που έχουν τεθεί από τους μονοθεϊστές σε όλη τη διάρκεια της ύπαρξης τους, είναι αυτό της δημιουργίας του Κόσμου από τον Θεό... Εμείς ως αυτόφωνοι άνθρωποι και γνώστες των περιβαλλόντων πραγμάτων, αρνούμεθα κατηγορηματικά να δεχθούμε αυτή την άποψη...

Αποδεικνύεται για άλλη μια φορά η πολύ μεγάλη αλήθεια της θεογονίας των προγόνων μας, η οποία θέτει τους θεούς εντός του κόσμου και όχι εκτός αυτού... και καταλήγει: ...Προβάλλει ξεκάθαρη η Ελληνική απάντηση απ’ τα βάθη των αιώνων: τον κόσμο τούτο που είναι ίδιος για όλους, μήτε θεός, μήτε άνθρωπος τον δημιούργησε. Μα υπήρχε πάντα, είναι και θα συνεχίζει να είναι, φω­τιά αιώνια και ζωντανή που ανάβει με μέτρο και σβήνει με μέτρο» (σημείωση δική μας: χωρίς να μας λέει ποιος καθορίζει το μέτρο αυτό) (Διιπ., τεύχος 6/1994, πίσω εξώφυλλο).

Τις ίδιες δοξασίες βρίσκουμε σε ομιλία του δικηγόρου παρ' Αρείω Πάγω Παν. Θαλλάση, δημοσιευμένη στην εφημερίδα Ελληνική Αγωγή (σε συνεργασία με Ε.Μ. Πολυτεχνείο) όπου, μιλώντας για τα Ελληνικά Μυστήρια, υποστηρίζει ότι η ανθρώπινη συνείδηση με την βοήθεια των δυνάμεων του ανθρωπίνου πνεύματος, μπορεί να έλθει δια του Απόλλωνα σε ταύτιση με το απέραντο θείο, συμβολιζόμενο με την Μεγάλη Μητέρα Ρέα-Γη... (Ελλην. Αγωγή, 1996/Ποσειδών-Δεκέμβριος, σ. 8, φ. 4, πρβλ. και Κοτούλα Διαμ. Μονοθεϊσμός και Δωδεκάθεον. Δαυλός 134/1993 σελ. 7763 κ.εξ., Ποσειδών-Δεκέμβριος 1996, και επιστολή αναγνωστών στο Διιπετές, τ. 13/1995, σελ. 34).

Τέλος στο περιοδικό Διιπετές, υπό τον τίτλο Μιλάμε υπέρ της Αρχαίας Ψυχής υπογραμμίζεται: «...ήταν φυσιολατρευτική: έβλεπε δηλαδή το θείο να ενυπάρχει μέσα σε όλες τις εκδηλώσεις της Φύσης... σεβόταν την ποικιλία των θρησκευτικών μύθων, συμβόλων και απείρων μορφών του θείου, θεωρώντας τις τελευταίες σαν φυσικό αποτέλεσμα της διάχυσης του θείου μέσα στις αμέτρητες λειτουργίες και εκδηλώσεις της Φύσης» (τεύχος 5/1994, εσωτερική σελίδα οπισθόφυλλο).

Είναι σαφές λοιπόν ότι η νεοποχίτικη δοξασία της ολιστικής θεωρήσεως του κόσμου δηλαδή ότι τα πάντα είναι ένα μέσα στο όποιο ταυτίζονται κατά την ουσία ο απρόσωπος θεός, ο άνθρωπος, τα ζώα, τα φυτά, τα μέταλλα, τα άστρα και το σύμπαν ολόκληρο, αποτελεί θεωρητική βάση της νεοειδωλολατρίας, όπως και της θεοσοφίας.

Σε αλλά σημεία των κειμένων των ρευμάτων αυτών ομολογείται η θεοποίηση της Φύσεως και μάλιστα της Φύσεως ως αυτογέννητης, αιώνιας και γενέτειρας όλων των θεών.

Σε κείμενο υπό τον τίτλο «Η κοσμοαντίληψη μας» διαβάζουμε: «Αντίθετα από τις λεγόμενες μονοθεϊστικές θρησκείες, η ελληνική κοσμοαντίληψη, όπως και οι άλλες αυτόχθονες προχριστιανικές λατρείες ολόκληρου του πλανήτη, δεν θεωρεί τη Φύση δημιούργημα εκ του μηδενός κάποιου απολυταρχικού θεού που βρίσκεται έξω από αυτήν, αλλά τουναντίον αυτογέννητη, αιώνια και γενέτειρα όλων των θεών, οι όποιοι είναι συμπαντικές δυνάμεις και ενέργειες που υπακούουν στους αιώνιους και αναλλοίωτους Νόμους της.

Κατ' εξαίρεση για εμάς τους Έλληνες, οι θεοί μας εκτός από φυσικές δυνάμεις και ενέργειες είναι επίσης και ιδέες, δηλαδή υπαρκτές θείες οντότητες που απλώς προσλαμβάνονται από τον ανθρώπινο νου: Ελευθερία, Δίκη, Ειρήνη, Αρμονία, Ευνομία κ.ο.κ.» (Διιπετές, Ποιοί είμαστε, σ. 2. Πρβλ. Ελληνική Αγωγή, φ. 4/ Δεκέμβριος 1996).

Για τους νεοειδωλολάτρες η Γαία είναι ένα ζωντανό ον. «Είναι η θεά που επιστρέφει μετά από χιλιάδες χρόνια και διεκδικεί τον αρχικό της θρόνο στον κόσμο και στις ψυχές των ανθρώπων. Οι τελετουργίες μας είναι μία επίκληση στο πνεύμα της γης και μία ώθηση για πνευματική αφύπνιση» (Θησαυρός 5.11.91, σελ. 35).

«Γι' αυτό για να σωθεί η Φύση σήμερα από την οικολογική καταστροφή είναι άμεση ανάγκη να στραφούμε στη λατρεία της Φύσης... διότι μια Οικουμένη που μαστίζεται από τα γιγάντια οικολογικά προβλήματα έχει άμεση ανάγκη από τη λατρεία της Φύσης και όχι από ξεπερασμένες δοξασίες —ανυπόστατες φιλοσοφικά αλλά πανίσχυρες οικονομικά— που διδάσκουν το μίσος ενάντια στη Φύση, στην κάθε της όψη, μορφή και εκδήλωση.

Η Μάνα-Γη, η Γη-Μήτηρ, η Δήμητρα θα σωθεί μονάχα από εκείνους που θα την αγαπήσουν σαν μητέρα και θα την λατρέψουν ως θεά!» (Τρίτο Μάτι, Μάριου Βερέττα, ένθετο σελίς 3, Όκτ. 1997).

«Ήμαστε Έλληνες, και οι Έλληνες οι πραγματικοί δεν πιστεύουν σε κανένα δικτατορικό υπερκόσμιο ον, πόσο μάλλον όταν αυτό είναι από πάνω και σκεπτομορφικό, ήτοι ΑΝΥΠΑΡΚΤΟ, όπως είναι οι εβραιογενείς Γιαχωβάς και Σατανάς» (Διιπ. τεύχος 6, σ. 28).

Θα μπορούσε να πει κανείς ότι εδώ βρισκόμαστε πλέον σε κατάσταση αθεΐας, η οποία ξεκινά από την προϋπόθεση της ανυπαρξίας προσωπικού Θεού, στη θέση του Οποίου, ως δημιουργική Αρχή υπήρξε η ίδια η Φύση ή το χάος: Το χάος είναι η δημιουργική αρχή των Όντων... δηλ. ο άναρχος και ανεξέλεγκτος δυναμισμός ο κενός οντολογικά.. (από επιστολή δημοσιευμένη στο Διιπ. τεύχος 13/1995 σ. 33).

Εν Αρχή λοιπόν υπήρξε το δημιουργικό Αχανές. Ούτε ο Γιαχβέ, ούτε και κανένας άλλος συμπαντικός μαστροχαλαστής (Διιπ. τεύχος 6/1994, σ. 12. Πρβλ. και Ε. Μπεξή, Ελληνικά Κοσμολογία και Π. Διαθήκη, Δαυλός 137/1993, σ. 7949). Όταν τα είδωλα, η Φύση ανακηρύσσονται ως θεός τότε ασφαλώς έχουμε όχι μόνον πανθεϊσμό αλλά και αθεΐα αφού το είδωλον είναι ουδέν εν τω κοσμώ (Α' Κορ. η' 4).

Σε συνέντευξη που δίνει στο νεοειδωλολατρικό περιοδικό Διιπετές ο εκπρόσωπος της Μεγάλης Εθνικής Εκκλησίας των Ελλήνων γίνονται φανερές όλες οι θεωρητικές βάσεις της τάσεως αυτής.

Έκτος των άλλων βρίσκουμε και αποκρυφιστικές, πνευματιστικές διδασκαλίες και μαγικές δοξασίες, σχετικά με τα μάρμαρα των αγαλμάτων των θεών, (τα όποια, όπως υποστηρίζεται, έφτιαχναν από μάρμαρο γιατί το μάρμαρο έχει την ιδιότητα με την καθιέρωση να εγκλωβίζει μέσα του την ενέργεια του απεικονιζόμενου θείου).

Ακόμη βρίσκουμε πολλές πληροφορίες για τις θέσεις οικοδομήσεως των ειδωλολατρικών ναών (οι οποίοι ήσαν συσσωρευτές μαγνητισμού), για τα στοιχεία της Φύσεως, την ειμαρμένη κ. α. (Διιπ. τεύχος 4/1993, σ. 22 και έξης).

Ο εκπρόσωπος της ΜΕΕΕ, παρουσιάζοντας ένα βιβλίο με τίτλο Επιστήμη των Δονήσεων, υποστηρίζει ότι υπάρχει ένα απόκρυφο όνομα του Διός, το οποίο αν προφερθεί με το σωστό τόνο και συντονιστεί με το ανθρώπινο νευρικό σύστημα, σου δίνει ένα ακαριαίο πλήγμα πίσω εδώ στον άτλαντα, στο νεύρο, και πέφτεις νεκρός (Διιπετές, τ. 4/1993, σελ. 25).

Ένα άλλο χαρακτηριστικό γνώρισμα της νεο-ειδωλολατρίας που την συνδέει με την Νέα Εποχή, είναι όπως ήδη είπαμε πιο πάνω, η έλλειψη διακρίσεως μεταξύ καλού και κακού: «Δεν πιστεύουμε στην Εβραιοχριστιανική δυαδικότητα (Διιπετές, τ. 4/1993, σ. 9). Η προσπάθεια μας είναι... να ξεφύγουν κάποτε (οι άνθρωποι) από τον διπολισμό των εννοιών Καλό και Κακό...» (αυτόθι, σελ. 30. Πρβλ. και τ. 6/1994, σελ. 27).

Στην προσπάθεια να γίνει πλήρης ο διαχωρισμός και το ξεκαθάρισμα μεταξύ Χριστιανισμού και νεοειδωλολατρίας καθιερώνεται νέο αρχαίο ελληνικό ημερολόγιο, δηλ. παγανιστικό με σεληνιακούς μήνες, με νέο τρόπο αριθμήσεως των ετών και με αρχαία ονόματα των μηνών.

Ακόμη, μέσα στα διάφορα περιοδικά τους δίδονται και πρακτικές οδηγίες στους οπαδούς για το πως να κτίζονται οι ναοί και οι βωμοί για τις θυσίες και ποιος ο προσανατολισμός τους· τι λιβάνια και από ποιες ουσίες να χρησιμοποιούν, τι προσευχές να απευθύνουν προς το Δωδεκάθεον κ.λπ.

Επίσης παροτρύνονται οι οπαδοί να επισκέπτονται τα ερείπια των αρχαίων ναών, όχι τουριστικά, αλλά για να τα καθαρίζουν, να τα στολίζουν με άνθη και να προσεύχονται σ' αυτά, να στολίζουν τους βωμούς των προγόνων μας με άνθη και πήλινα γεμάτα προσφορές (όσπρια, γάλα, κρασί, μέλι) και αναθήματα... (Διιπετές, τ. 13/1995, σ. 18, Μοίρα, τ. 1/1993, σ. 9, εξ. Διιπετές 15/1996, σ. 24 εξ.)

Τέλος, προωθείται η επάνοδος στην αποτέφρωση των νεκρών σαν πράξη Εξελληνισμού και αξιοπρέπειας.

Μάλιστα κυκλοφορεί και έντυπο για τη συλλογή υπογραφών προς καθιέρωση της αποτεφρώσεως.

Γ’ Μέρος

Τρόποι δραστηριότητος

Οι νεοφανείς νεοειδωλολατρικές αρχαιολατρικές ομάδες, στην Ελλάδα, εκτός από την ίδρυση διαφόρων ομάδων ανεξαρτήτων μεταξύ τους, αλλά συνεργαζομένων (αυτός μάλιστα ο τρόπος συνιστάται) και την έκδοση διαφόρων φυλλαδίων, περιοδικών και προκηρύξεων, χρησιμοποιούν και πλείστους άλλους τρόπους προωθήσεως των θέσεων τους.

Ήδη αναφέρθηκα πιο πάνω στην διείσδυση τους σε διάφορα εκπολιτιστικά, φεμινιστικά, εθνικιστικά, καλλιτεχνικά, μορφωτικά και κυρίως οικολογικά κινήματα.

Είναι συνήθη στα έντυπα τους τα κατά τα άλλα αξιέπαινα συνθήματα: «Να αγαπήσουμε ξανά τη γη,

Να σώσουμε τον πλανήτη από οικολογικές καταστροφές.

Να σεβαστούμε την φύση, διότι χωρίς αυτήν δεν επιβιώνουμε» (Ελ. Ώρα, 2.2.92, άρθρο Οι πρώτοι πιστοί της θεάς Γαίας εμφανίστηκαν στην Ελλάδα).

Πολλές φορές διάφοροι φορείς εν πλήρει αγνοία τους φιλοξενούν και στηρίζουν τέτοιες εκδηλώσεις, πιστεύοντας ότι έχουν μπροστά τους αθώους νοσταλγούς του ενδόξου αρχαιοελληνικού παρελθόντος, οι όποιοι κινούνται μόνο με κίνητρα την γνώση της ιστορίας ή της ελληνικής γλώσσης, ή ιδεολόγους εραστές της φυσικής ζωής και της ορθολογικής και φρόνιμης χρήσεως του κόσμου.

Η διδασκαλία όμως της αρχαίας ελληνικής γλώσσης ή οι διάφορες αναπαραστάσεις αρχαίων τελετών κλπ., είναι συνήθως προσχήματα, όπως λέγει ο Ι. Φώτιος εν προσχήματι Ελληνισμού, να συνεισελάση η δεισιδαιμονία της ελληνικής πλάνης, δηλαδή η νεοειδωλολατρία και η Νέα Εποχή στην ζωή και τις παραδόσεις του νεοέλληνα (Ρ.G. 102, 292Β, πρβλ. και π. Γ. Μεταλληνού, Ορθοδοξία και Ελληνικότης, σελ. 23).

Στο τεύχος αρ. 7, της εφημερίδος Ελληνική Αγωγή (το όποιο εκυκλοφορήθη ευρύτατα και απεστάλη παραδόξως σε επιλεγμένα πρόσωπα) και στο πρόγραμμα Ιδεοθέατρον (το όποιο φέρεται ότι εξεδόθη σε συνεργασία με το Εθνικό Μετσόβειο Πολυτεχνείο - άραγε πως ιδιαίτερα εκεί;) προαναγγέλλεται σειρά εκδηλώσεων για την αρχαία Ελλάδα καθώς και μαθήματα Ελληνικής Γλώσσης, με στόχους οι οποίοι αποκρύπτονται επιμελώς και τους οποίους ασφαλώς αγνοούν, όχι μόνον οι ανύποπτοι αναγνώστες ή οι ακροατές των ομιλιών και οι σπουδαστές των μαθημάτων, αλλά και οι ίδιοι οι εισηγητές και οι διδάσκοντες.

Άλλωστε οι τίτλοι της εν λόγω εφημερίδος είναι αθώοι: Πρόταση για καθιέρωση της Ελληνικής γλώσσης και Παιδείας στην Ευρωπαϊκή Ένωση, η αναγκαιότητα της αρχαιολογικής παιδείας κ.ά. (βλέπε έντυπο Εκδηλώσεις αρχαίας Ελλάδος, Ε.Μ.Π. και Ιδεοθέατρο, για συγκέντρωση υπογραφών για το ίδιο θέμα και Οργανισμός για την Διεθνοποίηση της ελληνικής γλώσσης).

Παράλληλα συστήνονται μια σειρά βιβλίων και κασσετών με αρχαιολατρικό περιεχόμενο και διαφημίζεται παραπλανητικά κασέτα με τον Ύμνο στην Ελευθερία και με εικόνα του Π. Πατρών Γερμανού και του όρκου των αγωνιστών του 1821.

Επίσης γίνονται προσπάθειες αντικαταστάσεως του χριστιανικού μαθήματος των θρησκευτικών με ένα μάθημα προσαρμοσμένο στον αρχαιοελληνικό χώρο. Την τάση αυτή βλέπομε να εκφράζεται σε ημερήσια εφημερίδα των Αθηνών: «Το Υπουργείο πρέπει να αγνοήσει τας αθλίας παρεμβάσεις εβραιοδούλων παυλιστών.... είτε από τας σχολάς, είτε από Συνόδους ρασοφόρων, είτε από μοναστήρια είτε από δημοσιογραφικά έντυπα περί καταργήσεως του μαθήματος της ανθρώπινης ιστορίας.

Επιβάλλεται δε να εκδώσει νέα βιβλία περί ελληνικής πολιτιστικής προϊστορίας και ιστορίας, όπου το πνεύμα ενός Προμηθέως, ενός Ορφέως, ενός Ηρακλέους, ενός Ηρακλείτου, να καταυγάσει τον σημερινό σκοτεινιασμένον πολιτισμόν μας», γράφει χαρακτηριστικά ο κ. Λ. Γούσιος και συνιστά οικοδομή ναών της λατρείας της Δήμητρας, του Ηρακλή, του Διονύσου κ.ά. (Ελευθεροτυπία 26.10.1986 και π. Α Αλεβιζοπούλου, ο αποκρυφισμός στο φως της Ορθοδοξίας, σελ. 215). Επίσης παρουσιάζεται η τάση δημιουργίας μυστηριακών σχολών στο πνεύμα της Νέας Εποχής (αυτόθι, σελ. 214, 215, 216).

Σε πολλά έντυπα ενθαρρύνονται οι οπαδοί να τελούν γάμους και βαπτίσεις κατά τον παγανιστικό τρόπο: «Οι τελετουργίες, όπως του εκκλησιασμού, του γάμου, του θανάτου, της ονοματοθεσίας κλπ. έχουν κοινωνικό χαρακτήρα... Όμως τέτοιες τελετές δεν είναι απαραίτητο να είναι θρησκευτικές. Μπορούν να πάρουν χαρακτήρα πανηγύρεων με πράξεις βγαλμένες από το ιστορικό αρχέτυπο μας και προσαρμοσμένες στις νέες συνθήκες. Σ' αυτό είμαστε πάμπλουτοι, αρκεί ν' ανοίξουμε τα μάτια μας.... σε κάθε χριστιανική τελετή γάμου βάζεις και ένα καρφί στον Προμηθέα Δεσμώτη, δηλαδή στην Αρχέγονη φυλή σου» (ή υπογράμμιση δική μας) (εφημ. Μεγαρικός Τύπος. 15.11.95, άρθρο Εκκλησία, γιατί;).

Στο πνεύμα αυτό τελέστηκαν ο γάμος του Τρύφωνα Κωστοπούλου, στον Όλυμπο, 1987, το βάπτισμα στον Όλυμπο (τελετή της πύρας, 1998), η καθιέρωση οίκου στο Λιτόχωρο (1996) κλπ.

Στους τρόπους δραστηριότητος εντάσσονται και δελεαστικές προσφορές, οι όποιες στην πραγματικότητα περνούν το πνεύμα της απελευθερώσεως από τους κανόνες της χριστιανικής ηθικής. Έτσι, σε νεοπαγανιστικό περιοδικό διαβάζουμε την είδηση ότι «τις τελευταίες ημέρες του ελληνικού Καρναβαλιού μια μεγάλη ομάδα Αθηναίων Διιπετών ανεβήκαμε στον Τύρναβο για να κοινωνήσωμε τη Διονυσιακή μέθη των ημερών που επιβάλλει το τοπικό έθιμο Μπουρανί, ήτοι να πιούμε, να μεθύσουμε και να φαλλοπροσκυνήσουμε βεβαίως.... ανάμεσα στους εκατοντάδες πήλινους φαλλούς που στολισμένοι με μια κόκκινη κορδέλα κι ένα κερί να καίει δίπλα τους βρίσκονταν σε κάθε τραπέζι, στον τεράστιο φαλλό που πάνω σε ένα άρμα στεκόταν στη μέση της γιορτής, αδιαφιλονίκητος άρχοντας της ημέρας, στους μεθυσμένους γλεντηστές του χωριού που επέβαλλαν το προσκύνημα και το φίλημα του φαλλού...» (Διιπετές, τ. 15, Ελαφηβολιών - Μάρτιος 1996 ΜΑΧΧ, σελ. 29). Σε άλλο φυλλάδιο διαφημίζεται ότι: Αρχαιολατρική εκδρομή εις τους Δελφούς επ' ευκαιρία του Χειμερινού Ηλιοστασίου διοργάνωσε η Ελληνική Εταιρεία Αρχαιοφίλων στις 22.12.1996.

Με τέτοιου είδους εκδηλώσεις υλοποιούνται οι περί καλού και κακού και περί ηθικής αντιλήψεις των νεοειδωλολατρών, όπως τις εκφράζει ένας από τους οπαδούς σε συνέντευξη του με τίτλο: Οι θεοί του Ολύμπου υπάρχουν - Ολύμπιος πολυθεϊσμός:

Ο πολυθεϊσμός, απελευθερώνει τον άνθρωπο απ’ οποιονδήποτε ηθικό νόμο (υπογράμμιση δική μας). Βάζει την ηθική του πάνω στη φύση και πουθενά αλλού. Δεν έχει την έννοια του Καλού και του Κακού. Υπάρχει μόνο η έννοια του ωραίου και του άσχημου. Αν πας ενάντια στη φύση σου, είσαι άσχημος. Αν πας με τη φύση σου, είσαι όμορφος (Δ. Δελής, Ένα 5.5.88, σελ. 124).

Αυτό ακριβώς επισημαίνεται και από αθηναϊκό περιοδικό σε άρθρο του με τίτλο Παγανισμός: «Ο Παγανισμός μπορεί να γίνει συμπαθής στον πολίτη του 21ου αιώνα. Προσφέρει φύση, σεξ και επικοινωνία» (υπότιτλος του άρθρου, 1 Απρ. 1997).

Μέσα από τρόπους προωθήσεως της νεοπαγανιστικής - νεοεποχίτικης - διαβρωτικής δραστηριότητος των εν λόγω ομάδων εντάσσονται και μερικά κινήματα και συμπόσια που προπαγανδίζουν και καλλιεργούν τον ολυμπισμό όπως το σωματείο Παγκόσμιο Πνευματικό Κέντρο Όλυμπος (1987). Κλείνω και αυτή την παράγραφο σημειώνοντας συμπληρωματικά ότι οι διάφοροι τρόποι επεκτείνονται: στην πρόταση δημιουργίας πολιτικού κόμματος, σε κινητοποιήσεις για παρέμβαση στη νεοελληνική πραγματικότητα (Διιπετές, τ.13/1985, σελ. 16-17), στην διοργάνωση PAGAN CEREMONY σε κλαμπ της πρωτευούσης, στην πρόταση να δηλώσουμε... ως θρήσκευμα μας την πίστη στο Δωδεκάθεο του Ολύμπου... (Τηλέμαχος Μαράτος, Επενδυτής 10-11.4.93, Επιστροφή στο Μεσαίωνα), στην κατάργηση του χριστιανικού χαρακτήρα του μαθήματος των Θρησκευτικών και, όπως ήδη εσημειώσαμε, στην καθιέρωση της καύσεως νεκρών.

Μέσα στους τρόπους δραστηριότητος των νεοειδωλολατρών - αρχαιολατρών κεντρική θέση κατέχει η στάση έναντι του χριστιανισμού γενικώς και της Ορθοδοξίας ειδικώτερον.

Αυτή ποικίλει από ύπουλη, παραπλανητική και συμβιβαστική μέχρις εντόνως εχθρική και πολεμική, συνοδευομένη με ανεπίτρεπτη συμπεριφορά και φρασεολογία.

Τα μέρη Δ, Ε, ΣΤ, Ζ συνεχίζονται σε επομενο άρθρο.

Πηγή: oode.gr